Skręcenie stawu skokowego

Anatomia: Staw skokowy nie jest prosto zbudowany. Składa się ze stawu skokowego górnego oraz dolnego, a tworzy go kość piszczelowa, strzałkowa oraz skokowa i piętowa. Staw skokowy górny pozwala nam na wykonanie ruchu zawiasowego, natomiast dolny na ruch inwersji (stanięcie na wewnętrznej krawędzi stopy) oraz ewersji (stanięcie na bocznej krawędzi stopy). Aby poszczególne kości mogły łącznie funkcjonować jako staw skokowy połączone są ze sobą licznymi więzadłami. Pomiędzy kością piszczelową a strzałkową istnieje więzozrost piszczelowo- strzałkowy, po stronie przyśrodkowej więzadło trójgraniaste (warstwa powierzchowna i głęboka), a po stronie bocznej więzadło strzałkowo-skokowe przednie (ATFL), więzadło strzałkowo-piętowe (CFL) oraz więzadło strzałkowo-skokowe tylne (PTFL). Dodatkowo mięśnie goleni czynnie stabilizują staw skokowy.

  

Stopnie skręcenia kostki bocznej. 

W zależności od ciężkości urazu wyróżnia się trzy stopnie skręcenia kostki bocznej:

• I - to naciągnięcie więzadeł. Istnieje niewielki obrzęk i tkliwość w okolicy ATFL bez cech niestabilności stawu
• II - (naderwanie) charakteryzuje się znacznym obrzękiem i wylewem podskórnym oraz bolesnością w okolicy ATFL i CFL. Zawodnik ma trudności w  chodzeniu i wspięciu na palce
• III- to rozerwanie – pojawia się masywny obrzęk i bolesność, ograniczenie ruchu w stawie. W badaniu stwierdza się dodatnie objawy niestabilności.

We wszystkich tych sytuacjach ciągłość kości pozostaje zachowana (nie ma złamania).

Objawy ciężkiego uszkodzenia stawu skokowego

• obrzęk oraz wylew podskórny krwi w okolicy kostki bocznej
• ból w czasie ucisku poniżej i do przodu od kostki bocznej
• trudności w chodzeniu, wspięciu na palce
• ograniczenie ruchu w stawie
• niestabilność stawu

W badaniu porównawczym obu stawów skokowych ocenia się:

• obrzęk,
• bolesność miejscową,
• wydolność więzozrostu piszczelowo-strzałkowego
• wydolność więzadła ATFL (szuflada przednia), PTFL (szuflada tylna) oraz CFL i więzadła trójgraniastego (Talar-tilt).

Badanie uzupełnia sprawdzenie wydolności ścięgien mięśni strzałkowych oraz piszczelowych. Należy rozważyć wykonywanie badania RTG w celu wykluczenia ewentualnego złamania. Można również wykonać badanie USG, które w rękach doświadczonego diagnosty dokładnie określa stopień uszkodzenia struktury więzadeł

Leczenie:

Uszkodzenia aparatu więzadłowego stawu skokowego zazwyczaj dobrze się goją, wobec czego wystarcza postępowanie zachowawcze tj.:

• odpoczynek,
• chłodzenie,
• modelujący opatrunek uciskowy,
• ułożenie przeciwobrzękowe (noga w górze),
• leki przeciwzapalne,
• oraz możliwie wczesną mobilizację stawu,

W każdym przypadku należy zastosować czasowo: porządny stabilizator stawu skokowego, oraz fizjoterapię mającą na celu odbudowę masy i kontroli mięśniowej.

Czas unieruchomienia oraz czas do powrotu na boisko jest uzależniony od stopnia uszkodzenia. Często powtarzane urazy, nieprawidłowe postępowanie po urazie oraz zbyt wczesny powrót do treningu może skutkować przewlekłą niestabilnością stawu skokowego. Jest to wskazanie do leczenia chirurgicznego.

Czas odpoczynku po urazie:

• Stopień I - stabilizator 7-10 dni, treningi po 10 dniach;
• Stopień II - odciążanie do ustąpienia bólu, stabilizator 10-14 dni, trening po 3 tyg.;
• Stopień III - odciążanie 3 tyg., stabilizator 6 tyg., trening po 8-10 tyg.;

Po rekonstrukcji więzadeł bezpieczny powrót do sportu po ponad 12 tyg.;